Aasmaestefan

Hepimiz şu soruları kendimize sormalıyız:

-Bizim için maddi kazançların bir sınırı var mı? 

-Belli bir noktada durabiliyor muyuz? 

-Ya da kazandıklarımızın bir kısmını, ihtiyacı olanlarla paylaşabiliyor muyuz? 

Tibet rahiplerinin yaşam tarzlarına baktığımızda; görürüz ki, hepsi tek tip kıyafet giyerler ve inzivalarla; maddesel hazlardan, egolardan kendilerini arındırırlar. Tüm çabaları, kendi iç dünyalarını zenginleştirmektir. Bunu da, bağımlılıklarından kurtularak, sahip olduklarını başkalarıyla paylaşarak ve yardım ederek sağlamaya çalışırlar. Çünkü bilirler ki, kazanmak için önce kaybetmeleri gerekir. İnsan birşeylerden vazgeçmeden, kazanamıyor.

-Peki biz, kazanmak için nelerden vazgeçebiliriz? 

-Çok sevdiğimiz şeylerden vazgeçme cesaretini kaçımız gösterebilir? 

-Mesela, Alakır vadisine yerleşen aktivist karı-koca gibi şehir yaşamlarına, paraya, makama, arabaya, veda edebilir miyiz?

İnsan doğarken yanında birşey getirmez. Ölürken de yanında birşey götürmez. Varlıklı da olsak, fakir de olsak hepimiz bir kefenle toprağa veriliriz. Bu durumda, neden ömrümüzü çok fazla varlık sahibi olmak için tüketiriz ki? Çocuklarımıza ve torunlarımıza varlıklı bir yaşam bırakmak için zamanımızı ve sağlığımızı feda etmek ne kadar doğru? Hazıra konan çocuklarımız, emek vermeden elde ettiği bu kolay yaşamın kiymetini bilecekler mi? Bunları, bireysel-içsel degerlendirme mekanizmamızdan sorgulatmak lazım.

Ruhun dünyadaki yolculuğu sonlandığında, bu boyuttan ayrılır ayrılmaz, ilk hatırladığı şey; doğarken yapmak istedikleri ve ayrılırken yapamadıklarıdır. Kaçan fırsatlar için üzülür ve hatta bazı ruhlar yeniden geri dönmek ve eksiklerini tamamlamak isterler. Bir çok ÖYD (Ölüme yakın deneyim) yaşayan insanlar hep bu tarz şeyler soylerler. Bu yüzden de komadan çıkan veya ÖYD yaşayan çoğu insanın, geri döndükten sonra hayata bakış açısı değişir. 

Bırakabilme ve vazgeçebilme durumumuz, bilinç seviyemizle doğru orantılıdır. Bilinç düzeyi gelişmemiş insanların maddi kaygıları ve arzuları yüksek olur, paraya ve güce taparlar. Para ve güç yaşamımız için bir araç olmalı ama asla hayatımızın tek amacı olmamalı. Çünkü dünyada mal biriktirmek için değil, ruhsal gelişmemiz için bulunuyoruz. 

Kişi bilinç olarak tamamlanmaya doğru ilerledikçe, maddesel hazlardan yavaş yavaş uzaklaşmaya başlıyor. Paylaşmayı ve yardım etmeyi seviyor. Daha içe dönük yaşıyor ve kişisel gelişimiyle ilgileniyor. Eşyalarını azaltıyor, evini sadeleştirip küçültüyor, bağımlılıklarını azaltıyor. Önceleri merkezinde egoları ve başkaları varken, bu sefer kendi merkezine sadece kendini koyuyor. Böylece kendi varlığını değerli kılmaya başlıyor. Sonrasın da da ruhu nereye aitse, onun için geriye dönüş yolculuğu başlıyor. 

Yaziyi, Muhyiddin İbn Arabi'nin sözü ile bitiriyorum. 

"Anladım ki bütün bu yolculuk, kendimden kendime imiş."

Sevgiler!

Aasma Estefan

Aasmaestefan@gmail.com